la miserable abundancia

VIVIR NO ADMITE APLAZAMIENTOS

Month: November, 2015

LEONARDO BOFF / Occidente ha escogido el peor camino: la guerra | CONTRAINJERENCIA

LEONARDO BOFF / Alainet – Ciertamente son abominables y totalmente rechazables los atentados terroristas perpetrados el último 13 de noviembre en París por grupos terroristas de extracción islámica. Tales hechos nefastos no caen del cielo. Poseen una prehistoria de rabia, humillación y deseo de venganza. Estudios académicos realizados en Estados Unidos han evidenciado que las […]

Origen: LEONARDO BOFF / Occidente ha escogido el peor camino: la guerra | CONTRAINJERENCIA

 

..

LEONARDO BOFF / Occidente ha escogido el peor camino: la guerra

Publicado el 11/25/15 •

LEONARDO BOFF / Alainet – Ciertamente son abominables y totalmente rechazables los atentados terroristas perpetrados el último 13 de noviembre en París por grupos terroristas de extracción islámica. Tales hechos nefastos no caen del cielo. Poseen una prehistoria de rabia, humillación y deseo de venganza.

Estudios académicos realizados en Estados Unidos han evidenciado que las continuadas intervenciones militares de Occidente con su geopolítica para la región y a fin de garantizar el abastecimiento de sangre del sistema mundial que es el petróleo, rico en el Medio Oriente, acrecentadas por el hecho del apoyo irrestricto dado por Estados Unidos al Estado de Israel con su notoria violencia brutal contra los palestinos, constituyen la principal motivación del terrorismo islámico contra Occidente y contra Estados Unidos (véase la vasta literatura firmada por Robert Barrowes: Terrorism: Ultimate Weapon of the Global Elite en su sitio: War is a Crime.org).

La respuesta que Occidente ha dado, comenzando con George W. Bush, retomada ahora vigorosamente por François Hollande y sus aliados europeos más Rusia y Estados Unidos es el camino de la guerra implacable contra el terrorismo, ya sea interno en Europa o externo contra el Estado Islámico en Siria y en Iraq. Pero este es el peor de los caminos, como criticó Edgar Morin, pues las guerras no se combaten con otras guerras ni con el fundamentalismo (el de la cultura occidental que se presume ser la mejor del mundo, con el derecho a ser impuesta a todos).

La respuesta de la guerra, que probablemente será interminable por la dificultad de derrotar el fundamentalismo o a los grupos que deciden hacer de sus propios cuerpos bombas de alta destrucción, se inscribe todavía en el viejo paradigma de pre-globalización, paradigma enclaustrado en los estados-naciones, sin darse cuenta de que la historia ha cambiado y ha vuelto colectivo el destino de la especie humana y de la vida sobre el planeta Tierra. El camino de la guerra no ha traído nunca la paz, a lo máximo alguna pacificación, dejando un lastre macabro de rabia y de voluntad de venganza por parte de los derrotados que nunca, a decir verdad, serán totalmente vencidos.

El paradigma viejo respondía a la guerra con guerra. El nuevo, de la fase planetaria de la Tierra y de la humanidad, responde con el paradigma de la comprensión, de la hospitalidad de todos con todos, del diálogo sin barreras, de los intercambios sin fronteras, del gana-gana y de las alianzas entre todos. En caso contrario, al generalizar las guerras cada vez más destructivas, podremos poner fin a nuestra especie o volver inhabitable la Casa Común.

¿Quién nos garantiza que los terroristas actuales no se apropien de tecnologías sofisticadas y empiecen a usar armas químicas y biológicas que, por ejemplo, colocadas en los depósitos de agua de una gran ciudad, acaben produciendo una destrucción sin precedentes de vidas humanas? Sabemos que se están preparando para montar ataques cibernéticos y telemáticos que pueden afectar a todo el servicio de energía de una gran ciudad, los hospitales, las escuelas, los aeropuertos y los servicios públicos. La opción por la guerra puede llevar a estos extremos, todos posibles.

Debemos tomar en serio las advertencias de sabios como como Eric Hobswbam al concluir su conocido libro La era de los extremos: el breve siglo XX (1995:562): «El mundo corre el riesgo de explosión e implosión; tiene que cambiar… la alternativa al cambio es la oscuridad». O la del eminente historiador Arnold Toynbee, que después de escribir diez tomos sobre las grandes civilizaciones históricas, en su ensayo autobiográfico Experiencias (1969:422) nos dice: «Viví para ver el fin de la historia humana tornarse una posibilidad intrahistórica, capaz de ser traducida en hechos, no por un acto de Dios sino del propio hombre».

Occidente ha optado por la guerra sin tregua. Pero nunca más tendrá paz y vivirá lleno de miedo y rehén de posibles atentados que son la venganza de los islámicos. Ojalá no se haga realidad el escenario descrito por Jacques Attali en Una breve historia del futuro (2008): guerras regionales cada vez más destructivas hasta el punto de amenazar a la especie humana. Entonces la humanidad, para sobrevivir, pensará en una gobernanza global con una hiperdemocracia planetaria. Sería la última oportunidad para salvar nuestra civilización y la vida visible sobre la Tierra.

Lo que se impone, así nos parece, es reconocer la existencia de hecho de un Estado Islámico y luego formar una coalición pluralista de naciones y de medios diplomáticos y de paz para crear las condiciones de un diálogo para pensar el destino común de la Tierra y de la humanidad.

Temo que la arrogancia típica de Occidente, con su visión imperial al juzgarse mejor en todo, no acoja este camino pacificador y prefiera la guerra. En ese caso, vuelve a tener significado la sentencia profética de M. Heidegger, conocida después de su muerte: «Nur noch ein Gott kann uns retten: entonces solo un Dios puede salvarnos».

No debemos esperar ingenuamente la intervención divina, pues nuestro destino está bajo nuestra responsabilidad. Seremos lo que decidamos: una especie que prefirió autoexterminarse antes que renunciar a su voluntad absurda de poder sobre todos y sobre todo o bien forjamos las bases para una paz perpetua (Kant) que nos conceda vivir diferentes y unidos en la misma Casa Común.

Leonardo Boff, articulista del Jornal do Brasil online, ecoteólogo y escritor.

Traducción de MJ Gavito Milano

 

La destrucción de Tariq Ba Odah por los Estados Unidos de América | Ghosts of Tom Joad – Peter Van Buren

Tariq Ba Odah has been convicted of nothing. He has nonetheless spent 13 years inside Guantanamo living in a cage, and he is dying. The United States

Origen: La destrucción de Tariq Ba Odah por los Estados Unidos de América | Ghosts of Tom Joad – Peter Van Buren

 

La destrucción de Tariq Ba Odah por los Estados Unidos de América | Ghosts of Tom Joad – Peter Van Buren

La destrucción de Tariq Ba Odah por los Estados Unidos de América 10 de agosto

2015
75 libras

Tariq Ba Odah ha sido declarado culpable de nada.

Él ha pasado, sin embargo, 13 años en el interior de Guantánamo que vive en una jaula, y él está muriendo. Los Estados Unidos se niega a liberarlo. Ahora pesa sólo 75 libras.

Así que ya sabes, la foto aquí muestra un prisionero de guerra estadounidense desde la Segunda Guerra Mundial que pesaba 75 libras. Un abogado de Tariq Ba Odah ha pedido a un juez federal que ordene su libertad a causa de su “deterioro físico y psicológico severo”. El viernes, por la tercera tiempo, el Departamento de Justicia pidió a un juez que extienda la fecha límite para responder, diciendo que la administración necesita otra semana “seguir examinando internamente su respuesta a la moción del peticionario.”

Tariq Ba Odah, en Guantánamo, sin juicio y sin condena y sin esperanza de liberación de otro modo en consecuencia, ha estado en huelga de hambre desde el 2007 y ahora pesa menos de 75 libras. Él está viviendo testimonio de que los Estados Unidos continúa a torturar a sus enemigos. Él está viviendo testimonio de que Estados Unidos teme que 75 hombres libra.

75poundsagain

Así que ya sabes, la foto aquí muestra a la gente de un campo de concentración la Segunda Guerra Mundial que pesaba 75 libras.

Tariq Ba Odah se ha celebrado en Guantánamo desde hace más de 13 años. El Ejército paquistaní lo capturó lo largo de la frontera con Afganistán, y se le acusa de haber ido a la región para luchar con los talibanes y de haber recibido algún entrenamiento con armas.

En su estadounidense archivo de Gobierno, que se “evaluó” ​​para haber sido un extremista islámico y un “miembro posible” de Al Qaeda. Se dice que “probablemente” tripulada un mortero en Tora Bora en Afganistán. Se le “informó” haber sido un “hombre importante” con Al Qaeda. El archivo señala que viendo videos en la televisión sobre el atentado contra el USS Cole, la información vale la pena incluir al parecer.

Parece incongruente que un hombre importante en Al Qaeda tendría la tarea de mortarman.

Es probable que decenas de miles de jóvenes, tal vez más, luchó y seguir luchando contra los Estados Unidos en Afganistán. Sólo un puñado están en Guantánamo. La venganza 14 años después del 9/11 es impersonal y arbitraria y de alguna manera aún más el mal.

hambrienta de perros

Así que ya sabes, la foto aquí muestra un perro que se ha muerto de hambre al borde de la muerte.

En cuanto a la liberación de Tariq Ba Odah, el New York Times informa de funcionarios del Departamento de Estado dicen que el gobierno no debería oponerse a su puesta en libertad, citando su condición médica y la incongruencia de envío de diplomáticos estadounidenses a pedir a otros países a tomar en los detenidos tales incluso como la Justicia Departamento de lucha en los tribunales para prolongar su detención.

Sin embargo, funcionarios del Departamento de Defensa dicen que no impugnar la demanda de Ba Odah crearía un incentivo para que otros detenidos que dejan de comer, causando problemas en la prisión de gestión militar. Litigantes del Departamento de Justicia, que los tiempos reclamaciones tienen la tarea de “defender [ing] la autoridad del gobierno, también están luchando contra la petición de Ba Odah.

¿Por qué los hombres y las mujeres educadas en el Departamento de Justicia, consciente de la ironía de sus acciones dan el nombre del lugar donde trabajan, hacer esto? Dirán, tal vez a ellos mismos en algún momento el lecho de muerte de remordimiento desesperado, que sólo estaban siguiendo órdenes. Se espera su dios es más comprensión, porque hemos oído que uno antes de Nuremberg.

A pesar continuó forzando de los alimentos hasta el ano de Ba Odah o hacia abajo en el estómago contra su voluntad y bajo restricción, Ba Odah parece haber desarrollado un problema médico subyacente que impide que su cuerpo de la nutrición adecuada de absorción, no importa lo mucho que es alimentado a la fuerza. Los EE.UU. sigue obligarlo-alimentar, no obstante.

En este punto alguien va a estar preguntando: ¿por qué no Ba Odah simplemente comer?

Es probable que el propio Ba Odah ha pensado en la misma pregunta. En mi anterior carrera trabajando para el Departamento de Estado, yo era responsable por el bienestar de los estadounidenses detenidos en el extranjero. Muchas huelgas de hambre amenazadas por razones que van desde superficiales a muy graves. Sin embargo, en mis 24 años de este tipo de trabajo, sólo un prisionero llevó a cabo durante más de un día o dos, tomando sólo pequeños sorbos de agua durante una semana. Sus captores, uno de los aliados más cercanos de Estados Unidos en Asia, optan por él no forzar-alimentar, declarando debido a la naturaleza de su “crimen político” (espionaje) que preferirían verlo morir.

Durante mis visitas diarias Vi al hombre morir de hambre en tiempo real. Requiere extraordinaria voluntad y la fuerza para hacer eso, empujando hacia atrás contra todos de la evolución y la biología gritando dentro de tu cabeza a sólo comer. Cerca de la muerte, el hombre opta por seguir con vida y comer por el bien de su familia. No es ninguna decisión casual a hacer lo que está haciendo Tariq Ba Odah. Algo muy importante debe estar en juego para un hombre para hacer lo que Tariq Ba Odah ha hecho.

Durante ocho años.

Y para aquellos que tienen problemas con las imágenes, te sugiero que no apoya a los políticos y las políticas que los crean. Y sólo porque usted no los mira, eso no hace que desaparezcan de las personas reales en la Estación Naval de la Bahía de Guantánamo, Cuba.

– See more at: http://wemeantwell.com/blog/?p=17568#sthash.Y5FSnf2B.dhgUXpqw.dpuf

39 obras de Hannah Arendt, Adorno, Benjamin e Habermas disponíveis para download

Walter Benedix Schönflies Benjamin nasceu no seio de uma família judaica, filho de Emil Benjamin e Paula Schönflies Benjamin, comerciantes. Na adolescência, participou do Movimento da Juventude Livre Alemã, de tendência socialista. Em 1915, conhece o filósofo e historiador Gerschom Gerhard Scholem, de quem se torna grande amigo. Após estudar filosofia na Universidade Freiburg im Breisgau, doutorou-se pela Universidade Bern, em 1919, com a tese O conceito de crítica de arte no romantismo alemão. Com

Origen: 39 obras de Hannah Arendt, Adorno, Benjamin e Habermas disponíveis para download

 

39 obras de Hannah Arendt, Adorno, Benjamin e Habermas disponíveis para download

Walter Benedix Schönflies Benjamin nasceu no seio de uma família judaica, filho de Emil Benjamin e Paula Schönflies Benjamin, comerciantes. Na adolescência, participou do Movimento da Juventude Livre Alemã, de tendência socialista.

Em 1915, conhece o filósofo e historiador Gerschom Gerhard Scholem, de quem se torna grande amigo.

Após estudar filosofia na Universidade Freiburg im Breisgau, doutorou-se pela Universidade Bern, em 1919, com a tese O conceito de crítica de arte no romantismo alemão.

Com a ascensão do nazismo ao poder, Benjamin, já balado por dificuldades materiais, exilou-se em Paris, em 1935.

Com a invasão da França pelos alemães, em 1940, juntou-se a um grupo de refugiados que tentava a fuga pelos Pireneus. Detido na fronteira pela polícia espanhola, que ameaçou entregar o grupo à Gestapo, Benjamin suicidou-se. No dia seguinte, contudo, as autoridades permitiram a passagem do grupo.

Crítico de idéias e fatos

Walter Benjamin é considerado um dos mais importantes pensadoresmodernos. Em vida, seus escritos não alcançaram repercussão, embora ele já fosse respeitado em alguns círculos, conseguindo o estímulo decisivo de filósofos como Ernst Bloch e T. W. Adorno.

Adorno, aliás, responsável pela edição póstuma das obras de Benjamin, considerou-o antes de tudo como um filósofo que teria tentado subtrair-se ao pensamento classificatório, filosofando contra a filosofia.

O que mais interessa na obra crítica de Benjamin é a abordagem de temas concretos da literatura, da arte, das técnicas, da vida social, etc., sem abandono do rigor conceitual. Benjamin é, por isso, além de filósofo, um crítico de ideias e fatos.

Os escritos de Benjamin ficaram esparsos em periódicos e só três livros foram por ele publicados em vida. Além de sua tese de doutoramento, publicou uma tese reabilitando o barroco alemão (Origem da tragédia alemã) e um volume de ensaios e reflexões (Rua de mão única), ambos em 1928.

Entre seus ensaios destacam-se “As afinidades eletivas de Goethe”, “Sobre alguns temas em Baudelaire”, “Teses sobre filosofia da história”, “Paris, capital do século 19” e “A obra de arte na era de sua reprodutibilidade técnica”.

Continua aqui com atalho para descarregar as obras.39 obras de Hannah Arendt, Adorno, Benjamin e Habermas disponíveis para download

Ai, escribas e fariseos…!: A Santa Semana ferrolá, por CELIA FERNÁNDEZ

Origen: Ai, escribas e fariseos…!: A Santa Semana ferrolá – Praza Pública

 

Celia Fernández

Ai, escribas e fariseos…!: A Santa Semana ferrolá

“Gardádevos dos sabios que gustan de andar con paramentos longos e recibir saúdos nas prazas, e os primeiros asentos nas sinagogas e os primeiros sitios nos banquetes; que devoran os bens das viúvas e finxen rezar moito” (Marcos 12)

Parece que as confrarías de Ferrol son un novo suxeito político. Non para manifestar o seu desalento por ese case 20% de xente en risco de exclusión social. Non para clamar ao ceo cando Rey Varela decidiu gastar 20.000 € nunha estatua dun confrade nunha cidade cun 30% de desemprego e na que 30 de cada 100 persoas están en carencia material severa. Aparecen agora ameazando coa “folga de procesións” se o concello non aporta os cartos que o pasado ano a anterior corporación aportou as confrarías.
As confrarías menten cando falan do motivo da folga. O concello non negou financiamento (cedendo na súa postura inicial que era non achegar cartos a ningunha manifestación relixiosa), dixo que  era mellor completar eses cartos con outras administracións e que o Concello achegará os cartos restantes. O máis rechamante é que estas confrarías dan por feito que unha parte do presuposto do concello ten que ir para eles.As confrarías consideran necesario e preciso que nunha cidade en “emerxencia social” o concello achegue 75.000 € para a súa manifestación de idolatría relixiosa. Non habería mellor mostra dese “amor a deus” que din procesar doando eses cartos a familias sen recursos? Ou o amor aos cartos din que é amor a deus? ¿Falaremos daqueles comerciantes expulsados do templo? Non ten suficientes privilexios a Igrexa católica en España como para por enriba pagar as súas procesións?

É importante subliñar que estas confrarías, que esixen e cren ter por “dereito propio” cartos de todos as ferrolás e ferroláns (con independencia do noso credo), están intervidas polo bispado, por irregularidades nas súas contas (por gastos sen xustificar). Pero aínda así esixen cartos públicos para “gastos” que van a fondo perdido. A democracia debe ser menos esixente que a igrexa?

A confraría de Dolores, unha das máis importantes da Semana Santa ferrolá, leva intervida polo bispado dende 2009. Mesmo caso o da confraría das Angustias, un feito do que falaba un coñecido artigo na publicación Interviú o pasado ano. Esta publicación falaba dun censo inflado; xustificantes de pagamento dobres, floristas que non existían; xustificantes de pagamentos emitidos días antes do gasto…
No pleno municipal da  semana pasada, no que o goberno local e o BNG votaron en contra de que Concello achegue na súa totalidade os 75.000 euros ás confrarías (a proposta do PP), ameazan con suspender todas as procesións. Fan folga de credo? O importante son os cartos ou honrar a deus?Que unha agrupación ou entidade relixiosa faga unha chantaxe pública a un goberno elixido de xeito democrático é máis propio degánsters que de xente piadosa. Non só queren dispoñer das rúas toda unha semana, senón tamén dos nosos cartos.

Unha vez rematado o pleno as confrarías convocaron unha rolda de prensa para dicir que non sacan “beneficios” da Semana Santa. Non é para menos tendo en conta que é unha manifestación da súa fe. Nesa mesma rolda de prensa din que “esperan que a postura do concello non sexa ideolóxica”. Pero a postura das confrarías  non parece que obedeza a motivos relixiosos, senón económicos e ideolóxicos, poñendo en xaque ao goberno municipal con ameazas e chantaxes.

Pero neste festa como non, non podían faltar o PP e a Asociación de  Empresarios de Hostalaría.  O PP leva meses na cidade facendo campaña para “defender” a Semana Santa (que en ningún caso está en perigo). Non vimos ao novo conselleiro de política social tan preocupado polas familias desafiuzadas, as colas na cociña económica, as miles de familias en Ferrol con todos os seus membros en desemprego… Cuestión de prioridades?

Os hostaleiros da cidade tamén colaboran nesta festa. Nun comunicado tamén dispoñen dos nosos cartos e din que a Semana Santa “non é única e en exclusiva un acto relixioso” De verdade? Por que non achegan os hostaleiros os cartos se tan devotos son?
Non podemos entender como normal que cada ano parte dos impostos dos cidadáns (con independencia do noso credo) teñamos que aportar cartos para unha manifestación relixiosaNon podemos entender como normal que cada ano parte dos impostos dos cidadáns (con independencia do noso credo) teñamos que achegar cartos para unha manifestación relixiosa, nin tampouco entender como normal que nun Estado aconfesional as institucións participen en ofrendas florais de carácter relixioso, ou que os actos das Forzas Armadas e da xefatura do Estado español tamén sexan de carácter relixioso (católico en concreto). Onde está o Estado aconfesional?

Pasados 35 años dos acordos coa Santa Sé, os privilexios adquiridos pola igrexa católica oficial permanecen no económico e no tributario. A igrexa católica en España, no aspecto económico e por deducións tributarias recibe do Estado máis de 11.000 millóns de euros ao ano. Nos últimos 10 anos ten a propiedade, polo sistema de “inmatriculacións”, máis de 4.500 propiedades públicas, entre elas a Mezquita de Córdoba, coa complicidade dos poderes públicos. E aínda por enriba temos que subvencionar as súas “procesións”.

“Insensatos e cegos! Que é máis importante, o ouro, ou o Santuario que fai sagrado o ouro? […]«Ai,  escribas e fariseos hipócritas, que pagade a décima da menta, do aneto e do comiño, e deixades de lado o máis importante da Lei: a xustiza, a misericordia e a fe!” (Mateo 23:23)